Benim hastalığım marmara depremi ile başladı.depremin yoğun olduğu bir yerde değildim. 1. katta oturuyorduk, balkonlarımız demirliydi beş katın üstüme yıkılacağını, kaçamayacağımı, göçük altında kalıp öleceğimi hayal eder çok korkardım sanırım o dönemde erkek arkadaşımdan ayrılmam onun getirdiği üzüntü ve yalnızlıktan kaynaklanan bir süreçti. Korkularla geçen 2 yılın sonunda evlendim kaybettiğim cesareti, dayanağı eşimde buldum ve iyileştim. Taki 6 yıl sonra çocuğuma yedirdiğim yumurtanın boğazına kaçmasıyla yaşadığım endişe ve üzüntü ama bundan dahada önemlisi yavrumu öldü sanmam ile korkularım depreşti. Çocuğum morardı nefes alamadı ve ben ona bakamadım bile elime öldü sandım olayı yaşadığım zaman ise ikinci çocuğuma hamileymişim, ölüm korkusuna birde doğum korkusu eklendi. 9 ay boyunca doğumu düşündüm korkularım arttı baş edemez oldum ama hamilelik ve emzirme sürecinde ilaç kullanamadım. Sonraki süreçte 9 ay boyunca ilaç tedavisi gördüm.İlaç kullandığım dönemde çok rahattım ölümü düşünmüyordum ya da ufak tefek olaylardan etkilenmiyordum.Hayattaki kötü olaylara normal tepkiler veriyordum.Gergin değildim rahattım.Midemden rahatsızlanınca ilacı bırakmak zorunda kaldım aslında son ilaçtı tedavimde bitmek üzereydi.Şimdi ise haberlerde izlediğim basit bi trafik kazasını bile 3 gün aklımdan çıkaramıyorum.Sürekli kendime,çocuklarıma ya da yakınlarıma bi şey olacak diye korkuyorum,küçük olayları abartıyorum,çok sinirliyim.Farkında olmadan kendimi çok kasıyorum ve gün sonunda yorgun düşüyorum. En büyük destek alacağım kocamdan hiç destek alamıyorum,hastalığıma inanmıyor,rahatlıktan şımarıklığımdan böyle davrandığımı söylüyor.En büyük sorunlarımdan biride,yola yürüdüğümde merdiven çıktığımda soluk soluğa kaldığımda kalbim duracak sanıyorum,panikleyerek kalbimin daha hızlı çarpmasına neden oluyorum,her an ölecekmişim gibi çok korkuyorum,geleceği düşünüp hep kötü şeyler olacak diye kaygılanıyorum hiçbir anım rahat geçmiyor.Çocuklarıma sabırsız olduğum için devamlı sinirliyim ve bu çocuklarımda şiddete kadar gidiyor.İlaç kullanırken çocuklarla oynuyor vakit geçirmeyi seviyordum ama sonrasında tahammül edemiyordum. Abimin ısrarıyla Feyzullah beyden yardım almaya başladım. Haftada bir görüşüyoruz. Yaklaşık 4 ay oldu. Şu an daha iyiyim. Konuşarakta tedavi olunduğunu yaşayarak öğrendim.tamamen iyileşmek için sabırsızlanıyorum. Doğru uzmanı bulmak her zaman mümkün olmuyor. Bu konuda şanslıydım biraz geçte kalsam. Kendisine burdanda binlerce kez teşekkür ediyorum.